Wednesday, April 4, 2007

Сонсцгоо

Сонсоцгоо
Солиотой хүн ярьж байна
Сайхан бүсгүйд хоёр нүдээ өгчихсөн
Сохор хүн ярьж байна

Ар араасаа галд шатсан
Арван зургаан захидал амилж байна
Гурван зуун жаран тав хоног
Гунигт дарагдсан зүрх шивнэж байна

Хайр гэдэг нэр шигээн гоё биш
Хайрлана гэдэг хүсэл шигээн сайхан биш
Дурлал гэдэг чинь өөртөөн оноосон
Дуусашгүй гэгээн гуниг юм байна

Архи уугаад дуулдаг байсан бол уйлдаг боллоо
Аниргүй шөнөөр гуниг дэрлэж шүлэг бичдэг боллоо
Амьдрал гэдэг зовлон шиг бодогдож
Амраг бүсгүй минь бурхан шиг санагдаж

Хаврын салхийг сэтгэлээн дүүртэл залгичхаад
Хашгирч ч чадахгүй хоосон санаа алдах шиг
Дурласан сэтгэл гэдэг ганцаархнаа шаналж
Дусал дуслаар биеэс минь тасарч байхад

Хайртай хүн чинь тавлах мэт цангинатал инээж
Харах ч үгүй зөрөх ямар байдгийг үзээрэй
Сэм сэмхэнээр мартая гэж хичээх тусам
Сэтгэл хайрлана гэж зөрвөл ямар байхав бодоорой

Харцгаа
Хайрлуулж чадаагүй зүрх үхэж байна
Бүрэнхий үдшийн аниргүйн дунд
Бүлээн цус нь нүднээс урсаж байна

Хүүгийн блогноос авав.



Тэртээ 4 жилийн өмнөх хаврыг
Тэсэлгүй дурслаа, энэ шүлгээр
Тэхэд би уйлж байсан, бичиж байсан
Тэр харин над дээр ирээгүй

Анхны хайртдаа хаягдчаад
Архи ууж согтуурхаад
Арчаагаа алдаж байсаан би
Аргадаж харин намайг тэр тоогоогүй

Хаягдсан сэтгэл бичиж байна.
Хайрандаа шатсан зүрх ярьж байна.
Халуураад явчлаа нөгөө Билгээ чинь
Харьж эмээ уулаа.

0 сэтгэгдэл:

Post a Comment

сэтгэгдлээ үлдээнэ үү